در سوگ امام و توفیق تقدیر
آری، همان مردم اینک سخت اندوهگین و افسرده اند و می دانند که روزهای سیاهی پیش رو خواهند داشت.
راستی، مگر علی(ع) چه کرد و چه گفت که مستحق شمشیر زهرآگین شد؟ پاسخ به این سؤال را باید در آن همه فضایل و مناقبی جست که رسول خدا، گاه و بی گاه، در سفر و حضر و به مناسبت مختلف درباره علی(ع) فرموده بود: «وَ ما ینْطِقُ عَنِ الْهَوی اِنْ هُوَ اِلاَّ وَحْی یوحی ».
تیغ و محراب
ای سرزمین بی ستاره رنگ رنگ! آیا حضور بزرگش، چنان گران بود که طاقتش نیاوردی؟
عمری علی علیهالسلام ، عصمت تو بود در برابر آسمان و آسمانیان؛ پس چگونه...؟!
هان، ای خاک! تیغی که محراب را سیلواره به خون نشاند، مگر جز از قلب تو بیرون کشیده بودند؟
مگر جز اینکه پاره پیکر تو بود؟ آیا شرم نکردی؟
ای مسجد! چگونه محراب خویش را از فواره فرق علی علیهالسلام رنگین یافتی وا ز پایه فرو نریختی؟!
مروت از کاسه های شیر باید آموخت که هنوز در برابر خانه خلیفه صف کشیده اند؛ اگر چه نیک می دانند که دیگر کار از کار گذشته است.
بستر خالی، هنوز گرم وجود پر حرارتی است که دیگر به هیچ بستری نیاز ندارد؛ گرچه در تمام عمر نیز مردِ بستر نبوده است.
باید دانست که در این «در سجده مردن» چه رازی نهفته است و در این ایستاده زیستن! باید پی به این راز برد که چرا کعبه زادگاه کسی می شود و مسجد، شهادتگاهش؟
بی شک آنکه نخستین نفس را در خانه خدا خویش فرو دارد، آخرین را نیز شایسته است در خانه خدا بازدم کند؛ که این عین، رستگاریست؛ پس حقیقت گفت که: فُزْتُ وَ رَبِّ الْکَعْبَه. و او رستگار شد اما... .
بدا به حال قومی که ب یعلی علیهالسلام شده اند...
وای بر قافله های بی قافله سالار! عنان کاروان آیا زین پس به دست چه کسی خواهد افتاد؟! وای بر همه یتیمانی که جز علی، پدری نمی شناختند!
زین پس آیا چه کسی نان و خرمایی بر ایشان خواهد آورد؟ وای بر همه چاه هایی که زین پس، غریب می شوند. خلیفه تنها و چاه های تنها، عمری باهم از تنهایی بیرون می آمدند. زین پس خلیفه نیست؛ پس چاه ها تنها مانده اند. آیا چه کسی عطش آبها را آبی خواهد نشاند؟!!
طعم تلخ بی علی بودن را حتی امروز می توان چشید؛ طمعی که قرنهاست زاده می شود.
اما دروازه های ماه را نگاه کنید که امشب چه گستردگی فراخی دارند.
دعا بر مومن و انسان بخوانیم
برای صیقل روح و روان ها
به دل دریائی از ایمان رسانیم
برای اولین مظلوم عالم
بسی خون دل از چشمان چکانیم
هزاران لعنت و نفرین بسیار
به قاتل های مولایمان رسانیم
برچسب ها:
امام علی (ع) ،
شب قدر ،
چطور زمینه ناامیدی را برچینیم؟
سیاست > احزاب و شخصیت‌ها -دکتر محمدحسین فرهنگی
جامعه با چشم انداز روشن و مثبت، امیدوار می شود. این چشم انداز را نیز مسئولان و دستگاه های مختلف به طور بخشی و عمومی می توانند ایجاد کنند. ما در خلاء نیستیم. وقتی آن طور که باید به اولویت ها و نیازهای جامعه پرداخته نمی شود، مخالفانی در داخل و خارج کشور وجود دارند که سعی خواهند کرد، از این مسئله به عنوان امر غالب برای تبلیغ یأس و ناامیدی در جامعه بهره برداری کنند لذا مهمترین نیاز ضروری در مقطع کنونی کشور گشودن فضاهای روشن در مقابل چشمان مردم است. نیل به این مقصود با برنامه ریزی های روشن و حساب شده قابلیت تحقق دارد.
البته برای برچیدن بسترهای یأس و ناامیدی باید کلان‌نگر بود و کاری به خواسته های جریان های اصولگرا و اصلاح طلب نداشت. دولت فارغ از گرایش سیاسی مسیری را طی کند و مثال های عینی امیدوارانه برای مردم بیاورد. صرف اینکه گفته شود خیلی کارها انجام شده، کافی نیست بلکه باید در حوزه های مختلف همچون اشتغال، معیشت، فرهنگ و غیره گام های مثبت بردارد؛ به طوری که جامعه احساس کند پاسخ نیازهایش را در آینده می گیرد. این امر با بروکراسی های عادی اداری قابل مدیریت نیست بلکه باید به سمتی حرکت کرد که دیدگاه و چشم انداز مفیدی را مقابل چشمانی که دچار احساس منفی شده به تصویر بکشد.
البته برای برچیدن زمینه های ناامیدی فقط نباید محدود به دولت بود، بلکه جناح های سیاسی هم باید همین مسیر را پی بگیرند و به جای بحث های بی حاصل به سمت پاسخگویی به نیازها و اولویت های واقعی جامعه حرکت کنند. به عبارت دیگر از طرح شعارهای بی نتیجه و بی خاصیت با هدف تأثیرگذاری در حوزه سیاسی پرهیز کنند و تنها هدف و رویکردشان این باشد که کارآمدی‌های خود را نشان دهند. اما اگر جناح های سیاسی به سمت بحث و درگیری های بی فایده بروند، باعث بی اعتمادی در جامعه می شوند که به نفع هیچ کدام از جریان های سیاسی نخواهد بود چراکه یأس و ناامیدی را در جامعه بیشتر می کند.